GİDİL[E]MEYEN

              

             Kendini zamanın aksına kurban etmişlerdendi. Aksiyonlara değil dinginliklere ihtiyacı vardı. Akışın dışına çıkmayı hiçbir zaman sevmedi. Rutinlerden şikayeti şükrüne haksızlık olarak görürdü. Varoluşsal sorgulamalar yapmadı hiç; inancından, inandığından şüpheye düşmedi. Çağlar ötesindeki sosyal düzenin değişim ve adaptasyonuna inandı. Yakın nesiller arasında bile kuşak farklılıkların uç noktalara çıktığı zamanlarda, insan ve toplumun birbirlerine göre revize edilmesi gerekliliğini önemsedi. Birbirinden alakasız olguların kıyas edilmesinden ise hep rahatsızlık duydu. 

           Düşünce; insanı, hem ileri hem geriye götüren tek gerçeklikti ona göre. Bu yüzden ruhen, bedenen, fikren ve zikren yapılan yolculuklarda buldu kendini. Çıktığı her sefer hem gidişli hem dönüşlü değildi. Bazen varamayışlar son durak oluyordu.

           İnsan, insana gelemeyendir, dedi usulca. İşiten de olmadı. Yol aldıkça neticelenen berraklıklar diledi. Derinleştirdikçe anlamı gün yüzüne çıkan mevzulara şimdilik bir virgül koydu. Devamı getirecek olan kim ise noktayı o koyar, dedi. Güneşe selam durdu, bekleyişe geçti. 

Bu blogdaki popüler yayınlar

SİLİK ÇİZGİ

   Kımıltısız bir susuşun ardına sığınmıştı yine. İnsan, insanın karanlığıdır, dedi, geceyi parlatan ay'a bakarak. Aslında insan, insanı, en çok anlaması gereken yerde, çaresiz bırakıyordu. Bir kötülük etmeden de bazen birine zarar verilebiliyordu.       Varlıkla yokluğun arasındaki o muğlak çizginin belirginleşmesi için vereceğimiz kararları dönüşümsüz bir surette demirlemeliydi. Gemiyi limana sağlam bağlayan çapa değildi sadece, sağlamlık; demirin neye tutunduğuna da bağlıydı. Bizler aslolanı gözden kaçırdığımızda esasen ipin ucunu da kaçırmış oluyorduk. Kaçırdığımız şey kaderimiz miydi hayallerimiz mi bunu gökyüzüne sormalıydık.Susmak gerektiği yerde susmalı, konuşmayı beyhude bir çabaya kurban etmemeliydik.
Devamı

MÜTEKABİL BİR SERZENİŞ

    Gökyüzü sisli puslu. Ay belli belirsiz. Işık inanca muhtaç. Baharın içinde şen olmak varken mevsimsiz erbainler yaşamamalı, diyorum. İnsaflı bir dokunuş bekliyorum ilkbahar rüzgârlarından. Esenliği yalnız kendi ruhumda demlendirmek vicdansızca bir istek olur, biliyorum. Ben zaten iğneyi değil kendime hep çuvaldızı batırıyorum. Büyüklü küçüklü hiçbir sevinci kendimde oturtamıyorum. En usta terzinin ellerinde bile biçim verilemeyen bir beden gibi taşıyorum kazançlarımı.       Kıdrelerin içinde uzun susuşlarımın susuzluğunu kesecek bakır bir kase arıyorum. Aradığım şey aradığım yerde değilse şayet; ben hangi biçimsiz kaderi ırgalıyorum.        Kabullerin ve redlerin ortasında askıda kalmış vaziyetteyim. Süddeden geçersem eğer ufkun ötesini görebileceğimi biliyorum.  Beni tam bu eşikte bekleten tüm sebeplerin sonuca dönüştüğü yerde, beni o muğlak zeminden atlatacak olanı hazırolda bekliyorum.
Devamı

HIŞIRTIYI ÇIKARAN KİM?

        Sağanak endişeler birikiyor yine omzumda. Kaygıyı teslimiyete, sabrı duaya dönüştüremiyorum her zaman. Önümdeki yüksek dağlar gözümde büyümezken ayağımın dibindeki o belli belirsiz tümseklere batıp kalacakmışım gibi geliyor. Halbuki biri diğerinden daha aşılmaz değil, bu hayatta hiçbir yol diğerinden daha ulaşılabilir değil.          Zihnim kelamsız düşüncelere yuva olurken, bir hışırtı sesi işitsem kıyamet kopuverecek sanıyorum. Aslında biliyorum ki; herkes, kendi kıyametini de mucizesini de içinde taşıyor. Kendime bir teselli bulmazdan önce ruhuma kalkan edebileceğim bir sukunet yaratmam gerektiğini anlıyorum.
Devamı