'Bazen Öyledir; Karanlığa Yakındır İnsan'

Günün ağartısının günün karanlığına yaklaştığı yerdeyim nicedir. Derinliklerin dibine dibine yürüyor gibiyim hatta. Bataklığa mı yaklaşıyorum yoksa sığ sulara mı bilmiyorum. Bilmiyor ve yürüyorum. 
   Sanki tüm yürüyüşlerin ardında bir giz biriktiriyorum.
    Sonra diyorum ki kendi kendime: İnsan bazen bilmekle bilmemek arasında bir hizada sıkışıp kalıyor. 
Bunaldığım yerlerde bana bir el uzatan olsun da istemiyorum esasında. Yürüdüğüm yolun beni ulaştıracağı zemini, ilk kendim görmek istiyorum. Zaman zaman duvarlar geçişimi zorlaştırıyor yolculuğum esnasında. Oysa ben "yolda bir duvar göremiyorum" diyenlerin arasından bata çıka ilerliyorum. Duvarlar bazen ayna bazen engebe oluyor karşımda. Fakat yürüyorum, yürümek zorundayım.
    Koşmaya hiç yeltenmiyorum yürüyüşüm hızlansın diye çünkü tanıyorum kendimi. Çabuk tıkanacağım yol beni gideceğim yere ulaştırmaz. 
     Yolculuğum boyunca yapayalnız olmuyorum. Olmuyorum ama içsel yolculuğum dışsal yolculuğuma eşlik ettiğinde yön biraz bulanıklaşıyor. Peki o zaman ne yapıyorum? Yönü kalbime ilham edene sığınıyorum. Çünkü biliyorum yol da yolculuk da  O dilerse tamamlanır.
   Ve ben bunca muğlaklığın ardında yolda olmayı durmaya tercih ediyorum.
   

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

SİLİK ÇİZGİ

   Kımıltısız bir susuşun ardına sığınmıştı yine. İnsan, insanın karanlığıdır, dedi, geceyi parlatan ay'a bakarak. Aslında insan, insanı, en çok anlaması gereken yerde, çaresiz bırakıyordu. Bir kötülük etmeden de bazen birine zarar verilebiliyordu.       Varlıkla yokluğun arasındaki o muğlak çizginin belirginleşmesi için vereceğimiz kararları dönüşümsüz bir surette demirlemeliydi. Gemiyi limana sağlam bağlayan çapa değildi sadece, sağlamlık; demirin neye tutunduğuna da bağlıydı. Bizler aslolanı gözden kaçırdığımızda esasen ipin ucunu da kaçırmış oluyorduk. Kaçırdığımız şey kaderimiz miydi hayallerimiz mi bunu gökyüzüne sormalıydık.Susmak gerektiği yerde susmalı, konuşmayı beyhude bir çabaya kurban etmemeliydik.
Devamı

HIŞIRTIYI ÇIKARAN KİM?

        Sağanak endişeler birikiyor yine omzumda. Kaygıyı teslimiyete, sabrı duaya dönüştüremiyorum her zaman. Önümdeki yüksek dağlar gözümde büyümezken ayağımın dibindeki o belli belirsiz tümseklere batıp kalacakmışım gibi geliyor. Halbuki biri diğerinden daha aşılmaz değil, bu hayatta hiçbir yol diğerinden daha ulaşılabilir değil.          Zihnim kelamsız düşüncelere yuva olurken, bir hışırtı sesi işitsem kıyamet kopuverecek sanıyorum. Aslında biliyorum ki; herkes, kendi kıyametini de mucizesini de içinde taşıyor. Kendime bir teselli bulmazdan önce ruhuma kalkan edebileceğim bir sukunet yaratmam gerektiğini anlıyorum.
Devamı

BİLİNDİK BİR ÇAĞRI

                 Sarhoşça bir dengede duruyorum bugünlerde. İhtimal ve imkanların devinip durduğu bir tahterevallinin üzerindeyim. Ağırlık hangi tarafa baskın habersizim. Kendine yol açabilen biri değilim. Kendine çizilmiş olanın üzerinden gidebilen bir ruhiyetteyim. Perperişan olmadığımı bilmekle birlikte kof bir keyfiyete talibim.             Birilerinin halimi anladığını da bilirim,bu yüzden kalbim bana ışık olanları perdelemez. İyinin ve doğrunun ne kadar yakınında durduğumu bilemem. Gayem bu hizaya yaklaşmaktan ibarettir.              İçimin bulanık sularını başkalarına ilhak etmem. Verebileceğimin en güzelini veremeyeceksem kimseye varlığımı gölge de etmem. Ne yara açarım ne tabip ararım. Kendi yaralarımı ise kendim sararak şifalanırım.                Günün aydınlığını gecenin karanlığına yeğ tutmam. Beni arayan ayışığı'nın izle...
Devamı