KIRGINLIĞIN EVRİLDİĞİ SURET

    

          Kahverengi bulutlardan kendine bir örtü yapmış gökyüzünde nefes alıyor kadın. Nefes aldığından çok nefes veriyor. En çok kime borçlandığını bilmiyor. Kimden alacaklı olduğunun farkında oysa.                                                                                                                                                                  Söylenmek diyor kendi kendine, hiçbir surette benim menfaatime değil. Susmalı diyor, içinden usulca.

        İspata gerek duyulmayan duygularını bir sandığa saklayıp kapatıyor kapağını. Kilitlemeyi de ihmal etmiyor tabi. Anahtarını kimse bulsun istemiyor. Karşısına çıkmasını istemediği hisleriyle yüzleşmiyor.

Yazmak için yağmuru, uyumak için geceyi, sevmek için sevgiliyi ve veda içinse ayrılığı beklemiyor.

Birini diğerine şartlayan her şeyden ölesiye korkuyor. Gizlenmeyi değil, bulunmamayı yeğleyerek devam ediyor yoluna. 

Yol, yürüdükçe; ne aydınlık ne karanlık bir sızı bırakıyor içinde. 

Düşünüyor sonra; anlıyor ki, bağ kurduğu her şeyin ebedi eşlikçisidir insan, hem esiri hem de kölesi. 

Saklanmak ve saklamak çözüm değil 'kaçışlarına' biliyor. Devam ediyor, kimsenin yoluna taş olmadan. 

Tüm VARIŞ'ların tek bir bileni olduğunu bilerek...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

SİLİK ÇİZGİ

   Kımıltısız bir susuşun ardına sığınmıştı yine. İnsan, insanın karanlığıdır, dedi, geceyi parlatan ay'a bakarak. Aslında insan, insanı, en çok anlaması gereken yerde, çaresiz bırakıyordu. Bir kötülük etmeden de bazen birine zarar verilebiliyordu.       Varlıkla yokluğun arasındaki o muğlak çizginin belirginleşmesi için vereceğimiz kararları dönüşümsüz bir surette demirlemeliydi. Gemiyi limana sağlam bağlayan çapa değildi sadece, sağlamlık; demirin neye tutunduğuna da bağlıydı. Bizler aslolanı gözden kaçırdığımızda esasen ipin ucunu da kaçırmış oluyorduk. Kaçırdığımız şey kaderimiz miydi hayallerimiz mi bunu gökyüzüne sormalıydık.Susmak gerektiği yerde susmalı, konuşmayı beyhude bir çabaya kurban etmemeliydik.
Devamı

HIŞIRTIYI ÇIKARAN KİM?

        Sağanak endişeler birikiyor yine omzumda. Kaygıyı teslimiyete, sabrı duaya dönüştüremiyorum her zaman. Önümdeki yüksek dağlar gözümde büyümezken ayağımın dibindeki o belli belirsiz tümseklere batıp kalacakmışım gibi geliyor. Halbuki biri diğerinden daha aşılmaz değil, bu hayatta hiçbir yol diğerinden daha ulaşılabilir değil.          Zihnim kelamsız düşüncelere yuva olurken, bir hışırtı sesi işitsem kıyamet kopuverecek sanıyorum. Aslında biliyorum ki; herkes, kendi kıyametini de mucizesini de içinde taşıyor. Kendime bir teselli bulmazdan önce ruhuma kalkan edebileceğim bir sukunet yaratmam gerektiğini anlıyorum.
Devamı

BİLİNDİK BİR ÇAĞRI

                 Sarhoşça bir dengede duruyorum bugünlerde. İhtimal ve imkanların devinip durduğu bir tahterevallinin üzerindeyim. Ağırlık hangi tarafa baskın habersizim. Kendine yol açabilen biri değilim. Kendine çizilmiş olanın üzerinden gidebilen bir ruhiyetteyim. Perperişan olmadığımı bilmekle birlikte kof bir keyfiyete talibim.             Birilerinin halimi anladığını da bilirim,bu yüzden kalbim bana ışık olanları perdelemez. İyinin ve doğrunun ne kadar yakınında durduğumu bilemem. Gayem bu hizaya yaklaşmaktan ibarettir.              İçimin bulanık sularını başkalarına ilhak etmem. Verebileceğimin en güzelini veremeyeceksem kimseye varlığımı gölge de etmem. Ne yara açarım ne tabip ararım. Kendi yaralarımı ise kendim sararak şifalanırım.                Günün aydınlığını gecenin karanlığına yeğ tutmam. Beni arayan ayışığı'nın izle...
Devamı