EZGİYİ ARAMAK
Sesleri dinlemeye koyuldu, bazı sesleri dinleyeyazdı; sonra tüm sesleri dinledi. Gözü, gönlü, kulağı hep o ıssız ritmi aramaktaydı. Hangi melodi de can bulacağını elbet biliyordu. Bilmediği şey ise o tınıyı hangi teslimiyetsiz vakitte yakalayabileceğiydi. İnsan, kendi kendisinin ezgisidir, dedi, ilerledi usulca. Yolculuğunun imsak vakti evresinde olduğunu sezdi. Varışa yaklaştıkça tahammülsüzleşen bir kıvrıma kulaç attı bu örtük evrede. Sesler kimi çoğalıp kimi azalıyordu zihninde. Tamamlanacak sandığı yolun bitişi kendi varamayışının ispatı oluverdi. Oyluk bir ağaç kavuğundan akan berrak su gibi olmayı diledi. Bu dünyada bir insan olarak var olmak dışında her türlü varoluşa talipti...